Wibracje to zjawisko obecne wszędzie – od mikroskopijnych drgań atomów po potężne fale sejsmiczne. Aby je skutecznie kontrolować i wykorzystywać, kluczowe jest zrozumienie ich podstawowych parametrów. To one decydują o sile oddziaływania wibracji i ich wpływie na otoczenie.
Częstotliwość (f) określa, ile pełnych cykli drgań występuje w ciągu jednej sekundy i wyraża się w hercach (Hz). Przykłady:
Niskie częstotliwości (1–100 Hz) – typowe dla dużych, powolnych ruchów, np. wibracji budynków podczas trzęsień ziemi.
Średnie częstotliwości (100 Hz – 10 kHz) – często spotykane w mechanice i przemyśle.
Wysokie częstotliwości (powyżej 10 kHz) – występują np. w ultradźwiękach stosowanych w diagnostyce medycznej.
Im wyższa częstotliwość, tym szybsze zmiany ruchu i mniejsza długość fali drgań.
Amplituda określa maksymalne wychylenie drgającego obiektu z położenia równowagi. Mówi nam, jak intensywne są drgania:
Mała amplituda = subtelne drgania, często niewyczuwalne dla człowieka.
Duża amplituda = silne wibracje, które mogą wpływać na otoczenie i konstrukcje.
Przyspieszenie drgań (wyrażane w m/s² lub jako wielokrotność przyspieszenia ziemskiego „g”) określa, jak szybko zmienia się prędkość ruchu drgającego. To kluczowy parametr np. w testach wytrzymałościowych, gdzie symuluje się ekstremalne warunki eksploatacji.
Każda struktura reaguje inaczej na drgania w zależności od jej masy, geometrii i materiału. Wibracje mogą być pożądane(np. w diagnostyce, testach wytrzymałościowych) lub szkodliwe (powodując hałas, zmęczenie materiału, uszkodzenia mechaniczne).
Dlatego tak ważna jest precyzyjna kontrola parametrów drgań – pozwala to maksymalizować ich korzyści i minimalizować negatywne skutki.
Chcesz wiedzieć więcej o technice wibracyjnej? Śledź kolejne lekcje Akademii Wibracji!
